آثار به گونه اى برخوردار است، قرآن لفظ نور را در نور معنوى به كار برده است كه ميان آن و نور مادى از نظر آثار، مشابهت هايى وجود دارد.

قرآن علاوه بر اين كه لفظ «نور» را در مورد خود خدا به كار برده[1] در سه مورد ديگر نيز اين لفظ را به كار برده است:

الف) لفظ «نور» را در اسلام و ايمان به كار برده و ايمان را نور و كفر را «ظلمت» خوانده و مى فرمايد:

(اللّهُ وَلِىُّ الَّذِينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّور...).[2]

«خداوند دوست كسانى است كه ايمان دارند; آنها را از تاريكى (كفر) وارد روشنى (ايمان) مى نمايد».

ب) در جاى ديگر اين لفظ را درباره قرآن به كار برده و اين كتاب آسمانى را كه راهنماى بشر در زندگى است، نور ناميده و مى فرمايد:

(...وَأَنْزَلْنا إِلَيْكُمْ نُوراً مُبِيناً).[3]

«نور روشنى (قرآن) براى شما نازل كرديم».

ج) گاهى خود پيامبر را نور ناميده و مى فرمايد:

(...قَدْ جائَكُمْ مِنَ اللّهِ نُورٌ وَكِتابٌ مُبينٌ).[4]

«از جانب خدا نور(پيامبر) و كتاب روشنى به سوى شما آمده است».

بنابراين امكان دارد كه مقصود از جمله «نور اللّه» در جمله (لِيُطْفئُوا نُورَ اللّه)[5] همه و يا يكى از معانى سه گانه ياد شده باشد; مثلاً ممكن است مقصود