براى برقرار ساختن صلح از هر نوع ابزار عقلايى، حتى با گفتن دروغ از زبان يكى از متخاصمين كه به صلح كمك مى كند، استفاده كند.[1]

مبارزه با ستمگر

به راستى مبارزه با ستمگر، از اصول اساسى تعاليم مقدس اسلام است; اصولاً پيامبران آسمانى، غالباً از خانواده هايى برخاسته اند كه زير ضربات و شكنجه هاى ستمگران جان مى سپردند.

كمتر سوره اى در قرآن هست كه در آن به طور تصريح و يا تلويح نامى از ستمگران و كيفر اعمال آنان برده نشده باشد; در همين آيه مورد بحث به جامعه اسلامى اخطار مى كند كه با ستمگران و افراد متعدى نبرد كنيد تا به راه راست و فرمان حق باز گردند; آن جا كه مى فرمايد:(فَقاتِلُوا الّتى تَبْغى حَتّى تَفىءَ إِلى أَمْرِ اللّهِ) و در جاى ديگر هشدار مى دهد كه هيچ فرد مسلمانى نبايد ستمگران را تكيه گاه خود قرار دهد; چنان كه مى فرمايد:

(وَلا تَرْكَنُوا إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّكُمُ النّارُ).[2]

«هرگز بر افراد ستمگر تكيه نكنيد كه دچار عذاب الهى مى شويد».

پيشواى گرامى جهان شيعه، اميرمؤمنان(عليه السلام) مى فرمايد:بارها پيامبر اسلام مى فرمود:

«لَنْ تُقدَّس أُمَّةٌ لا يُؤْخَذُ للضّعيفِ فيها حَقُّهُ منَ الْقَوىِّ غَيْرَ مُتَتَعتع;[3]