و ناگفته پيداست كه حركات و اعمال ما زاييده عقيده و مراتب ايمان ماست; در ايين صورت، چنين حركات ناشايست و بى اعتنايى به چنين شخصيت بزرگى، از بى اعتنايى قلبى به شخص پيامبر و مقدسات مذهبى حكايت خواهد نمود.

اين احترام ها مخصوص زمان پيامبر نيست; اگر پيامبر در حال حيات احترام دارد، پس از وفات نيز همان احترام را خواهد داشت، حتى موقعى كه عايشه در شهادت امام حسن مجتبى(عليه السلام)، در كنار قبر پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) سر و صدا به راه انداخت و به كمك دسته اى، از دفن فرزند پيامبر كنار قبر جدش جلوگيرى به عمل آورد; امام حسين(عليه السلام) براى خاموش كردن وى، اين آيه را خواند:(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَرْفَعُوا أَصْواتَكُمْ فَوقَ صَوتِ النَّبِى) ، سپس فرمود: «إِنَّ اللّهَ حَرَّمَ مِنَ الْمُؤْمِنينَ أَمواتاً ما حَرَّمَ مِنْهُمْ أَحْياءً; خداوند انجام هر عملى را كه درباره شخص مؤمن در حال حيات او تحريم كرده، در حال مرگ وى نيز تحريم نموده است.»[1]

همان طور كه دانشمندان از اين آيه دريافته اند، اين قبيل احترام ها، اختصاص به پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم) ندارد، بلكه همه پيشوايان اسلام، و علما و اساتيد و پدران و مادران و عموم بزرگان نيز بايد از اين گونه احترام ها برخوردار شوند، بالأخص در حرم ها و آستانه هاى مقدس از داد زدن و فرياد كشيدن و امثال آن بايد خوددارى نمود.