2. فضيلتى به نام عربيت

رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) مى دانست كه ملت عرب، عربيت و انتساب به اين نژاد را يكى از مفاخر بزرگ خود مى دانند و نخوت عربيت به سان يك بيمارى مسرى، در عروق و اعماق دل هاى آنان جاى گرفته است; او براى معالجه اين درد و برانداختن اين كاخ موهوم فضيلت، رو به مردم كرد و فرمود:

«اَلا إنَّ الْعربيّةَ لَيْسَتْ باب والد ولكنّها لِسانٌ ناطقٌ فَمَنْ قَصُرَ عَمَلُهُ لَمْ يَبْلُغْهُ حَسَبُهُ;[1]

هان اى مردم! عرب بودن، ملاك شخصيت و جزء ذات شما نيست، بلكه عربيت تنها زبان گويايى است ، و هر كس در انجام وظيفه خود كوتاهى كند، افتخارات پدرى، او را به جايى نمى رساند و كمبود كار او را جبران نمى كند».

آيا بيانى شيواتر و رساتر از اين مى توان يافت؟ رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) منادى حقيقى آزادى، به جمله هاى پيشين اكتفا نكرد و براى تحكيم تساوى انسان ها و جامعه ها فرمود:

«إنّ النّاسَ مِنْ عَهْدِ آدَمَ إلى يَوْمِنا هذا مَثَلُ أَسنانِ المُشطِ لا فَضْلَ لِلْعَربىّ عَلى الْعَجَمىّ وَلا الأَحْمَرَ عَلى الأَسْوَدِ إلاّ بالتَّقوى[2];

همه مردم در روزگار گذشته و حال، مانند دندانه هاى شانه، مساوى و برابرند، عرب بر عجم، و سفيد بر سياه برترى ندارد و ملاك فضيلت، تقوا و پرهيزگارى است».