شخصيت كسى در محيط فكر و پندار مى شود، تحريم نموده و دستور داده است كه جامعه با ايمان از هرگونه سوء ظن نسبت به همديگر بپرهيزند.

پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) در يكى از بيانات شيواى خود به امنيت هاى چهارگانه مزبور اشاره نموده و چنين مى فرمايد:

«إنّ اللّهَ حَرَّمَ عَلى الْمُسْلِمِ دَمَهُ، ومالَهُ وَعِرْضَهُ، وَاَنْ يَظُنَّ بِهِ سُوءَ الظَّنِ».[1]

«خداوند، تجاوز به خون، مال و آبروى مسلمانان را حرام نموده و هرگز اجازه نداده است كه كسى به يك فرد مسلمان بدگمان شود و حتى در ذهن و فكر خود، به او نسبت ناروا بدهد».

اگر امنيت هاى سه گانه، نخست در پرتو حكومت هاى مادى و سازمان هاى ادارى تأمين گردد، ولى امنيت از نظر قضاوت مردم، جز در سايه ايمان به خدا عملى نمى شود; زيرا حدود حكومت هاى مادى منحصر به ظواهر است و جلوگيرى از تجاوزهاى باطنى، از حريم قدرت عوامل مزبور، بيرون مى باشد; فقط ايمان به خداست كه مى تواند جلو اين گونه تجاوزها را بگيرد; زيرا يك فرد مسلمان ايمان دارد كه خداوند از كارهاى برون و درون او آگاه است.

ضررهاى بدبينى

1. نخستين نتيجه بدگمانى، به خود انسان برمى گردد; از آن جا كه افراد بدگمان نمى توانند اعمال ديگران را خالى از غرض و آلودگى تصور نمايند، همواره در رنج روحى و درد روانى سختى به سر مى برند و سوز و گداز خيال و پندار، همواره آنان را شكنجه مى دهد.