ديگر شخصيت هاى غلط، زود يا دير در زندگى او نمايان خواهد شد.

على(عليه السلام) مى فرمايد:

«إنّما قَلْبُ الحَدَثِ كَالأرْضِ الخالِيَة ما أُلْقِىَ فيها مِنْ شَىْء قَبِلَتْهُ;[1]

همانا دل جوان نورس، همچون زمين كشت نشده و بكر است، هر بذرى در آن بپاشند مى پذيرد.»

بنابراين، جا دارد بگوييم كه مغز كودك مانند فيلم عكاسى است، از آنچه مى بيند و مشاهده مى كند، عكس برمى دارد.

مسؤوليت هاى سنگين

برخى از پدران تصور مى كنند كه مسؤوليت آنان فقط منحصر به تأمين نيازمندى هاى جسمانى كودك است و ديگر وظيفه اى ندارد، در صورتى كه پرورش هاى اخلاقى و ايمانى، بزرگ ترين مسؤوليتى است كه بر دوش آنها گذارده شده است و انجام دادن اين مسؤوليت، ارزنده تر از تأمين حوايج مادى آنهاست.

دومين شخصيت جهان اسلام، اميرمؤمنان(عليه السلام) مى فرمايد:

«ما نَحَلَ وَالِدٌ وَلَداً نُحْلاً أفْضَلَ مِنْ أدَب حَسَن;[2]

بهترين هديه اى كه پدر مى تواند به فرزند خود بدهد، همان تربيت پسنديده است.»