«الشُّكْرُ صَرْفُ الْعَبْدِ ما أنْعَمَهُ اللّهُ عَليهِ فيما خَلَقَ لَهُ»;

يعنى يكى از درجات سپاسگزارى ، اين است كه هر نعمتى را در جايى به كار ببرد كه براى آن آفريده شده است.[1]

دو نكته اجتماعى

در پايان از تذكر دو نكته ناگزيريم:

1. جهان امروز به اهميت مسأله شكر و سپاسگزارى كه در زبان امروز به آن «تقدير» مى گويند، پى برده است; از اين جهت، تشويق مخترعان و مكتشفان و دانشمندان بزرگ و خدمتگزاران اجتماع در سرلوحه دولت هاى جهان قرار گرفته است.

زيرا از طريق تقدير مى توان موجبات دلگرمى آنان را فراهم آورد، تا آنان نيز در راه خدمت به علم و اجتماعْ ثابت استوار باشند.

از اين جا مى توان پى به عظمت جمله اى برد كه در كتاب هاى حديث نقل شده است:

«مَنْ لَمْ يَشْكُرِ النَّاسَ لَمْ يَشْكُرِ اللّهَ;

هر كس از مردم تقدير نكند، هرگز موفق به سپاسگزارى خدا نيز نمى گردد.»

زيرا بى اعتنايى به خدمات ديگران، يك نوع نمك نشناسى است و اگر اين روحيه در انسان تقويت شود، كم كم نسبت به نعمت هاى الهى نيز بى