«هذِه النُّجُومُ الّتى فِى السَّماءِ مَدائِنُ مِثْلُ المدائِنِ الّتى فِى الأرْضِ، مَرْبُوطةٌ كُلُّ مَدِينة إلى عَمُود مِنْ نُور;[1]

اين ستارگان كه در آسمانند، شهرهايى هستند مانند شهرهاى روى زمين و هر شهرى با شهر ديگر ، با ستونى از نور مربوط مى باشد.»

روى اين نظر بايد ديد منظور از ستون هاى نامرئى كه ستارگان را از سقوط و اصطكاك حفظ مى نمايد چيست. آيا جز آن نيروى مرموز ناپيدايى است كه نيوتن و دانشمندان ديگر، نام آن را «جاذبه عمومى» نهاده اند، و عبارتى رساتر و همگانى تر از «ستون نامرئى» مى توان پيدا كرد؟

قرآن در رساندن اين حقيقت علمى، تعبيرى را انتخاب نموده كه در تمام ادوار، براى بشر قابل درك و فهم باشد، حتى در آن دورانى كه بشر به واقعيت اين ستون نامرئى پى نبرده بود، از اين عبارت مى فهميد كه اين كاخ بى ستون، ستون هايى نامرئى دارد كه بسان ستون هاى عمارت، اين كاخ برافراشته را حفظ مى نمايد.

قرآن مجيد در آيات ديگر نيز به وضع آسمان ها و زمين اشاره كرده آن جا كه مى فرمايد:

(إِنَّ اللّهَ يُمْسِكُ السَّمواتِ وَالأَرْض أَنْ تَزُولا);[2]

«خداوند، آسمان ها و زمين را از اين كه از محل خود بيرون بروند نگاه مى دارد.»