1. در بحث پيش، قرآن درباره علم و قدرت بى پايان آفريدگار جهان، سخن گفت و خداوند جهان را چنين معرفى كرد: او علم و قدرت بى پايانى دارد. اكنون به عنوان نمونه، بشر را به برخى از موجودات زمينى و كيهانى و حوادث طبيعى متوجه ساخته تا از طريق تدبر در آنها اين حقيقت براى او محسوس و مشاهده گردد.

2. چنان كه در آغاز تفسير سوره گفته شد، يكى از اهداف اين سوره، مبارزه با شرك و بت پرستى است، به اين معنا كه بت ها نه تنها آفريدگار جهان نيستند، بلكه شايستگى كوچك ترين ستايش و بندگى را ندارند و خداوند است كه شايسته ستايش است و اين هدف با بيان نمونه هاى بارزى از علم و قدرت او عملى مى گردد، زيرا يك فرد، با تفكّر در آيات و مخلوقات الهى مى فهمد كه شايسته ستايش، فقط و فقط، آن منبع قدرت و مركز علم و كمال و جلال است، نه اين بت هاى چوبى و فلزى كه كوچك ترين قدرت دفاع و شعور و حس ندارند; از اين رو قرآن كريم پس از بيان يك سلسله شواهد (اختلاف شب و روز، رام شدن ماه و خورشيد...) در آيه سى ام چنين نتيجه مى گيرد:(ذَلِكَ بِأَنَّ اللّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّ مَا يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الْبَاطِلُ); يعنى اين مظاهر علم و قدرت از آنِ خدايى است كه حق مطلق است، يعنى زوال و فنا ندارد، عاجز و ناتوان نيست وعلم و قدرتش محدود نمى باشد، پس شايسته پرستش اوست، نه غير او كه عاجز و ناتوانند و باطل و فناپذير.

مظاهر قدرت و علم بى پايان

اختلاف شب و روز كه در طول سال، پيوسته از يكى كاسته و به ديگرى