يعنى اين كه مى گويند: خداوند به موجودات مى گويد باش، آنها فوراً موجود مى شوند، نه به اين معناست كه در اين ميان، صدا و آهنگ در كار است، بلكه سخن خدا كار و عمل اوست.

جايى كه كوه و كاه يكى است

نخستين آيه مورد بحث، معرّفِ علم بى پايان خداوند است و آيه ديگر، يعنى آيه (مَا خَلْقُكُمْ وَلا بَعْثُكُمْ...) مبيّن قدرت بى پايان اوست.و معناى آيه اين است كه آفريدن تمام بشر و زنده كردن همه آنها از نظر سهولت و آسانى بسان آفريدن و زنده كردن يك تن از شماهاست و در حقيقت، منظور اين است كه سراسر جهان خلقت از كوچك و بزرگ، از زياد و كم در برابر قدرت بى پايان او يكسان است و براى چنين قدرت بى پايانى كه به هر ممكن مى تواند در هر لحظه اى لباس وجود بپوشاند، مشكل و آسان مفهومى ندارد. اين دو مفهوم در مورد كسانى صدق مى كند كه قدرت آنها محدود باشد. در چنين وضعى، حادثه اى كه يك مقدمه لازم دارد، با كارى كه با ده مقدمه درست مى شود، فرق پيدا خواهد نمود و اوّلى آسان و دومى مشكل جلوه خواهد كرد; ولى درباره صانع توانايى كه با اراده و مشيت خود به هر ممكن بخواهد وجود مى بخشد، اين دو سنخ كار، يكسان است، بنابراين خلق كردن و زنده كردن ميلياردها موجودات بسان آفريدن يك فرد و احياى يك تن است.

اين حقيقت به طـور واضـح در سخنان اميرمؤمنان چنيـن وارد شـده است:

«وَمَا الجَليلُ وَاللَّطيفُ وَ الثَّقيلُ وَالخَفيفُ والْقَوِيُّ وَالضَّعيفُ