نظريه مادى ها در پيدايش بت پرستى

مادى ها مى گويند: انسان در اعصار گذشته با بدن ناتوان در برابر امواجى از بلاها و حوادث خطرناك، قرار مى گرفت. بادهاى شديد، طوفان هاى ويرانگر، سيل هاى سهمگين، زمين لرزه هاى مخرب، شعله هاى كوه آساى آتش فشانى ها، روشنايى خيره كننده برق ها، نعره مهيب رعدها، قحطى ها و خشك سالى هاى جانكاه و...همگى دهان باز كرده و مى خواستند اين موجود ناتوان را ببلعند. ناتوانى او در برابر اين عواملِ نابود كننده، او را بر آن داشت به موجود نيرومندتر از خود پناه برد، از اين نظر، گاهى به موجودات آسمانى و اجرام كيهانى كه برترى محسوسى داشتند و از تيررس اين حوادث كه وجود او را تهديد مى كردند فراتر بودند، پناه مى برد. گاهى روح بلند پرواز او به اين حد قانع نمى شد و به موجودات دور از حس و فكر از قبيل «ارباب انواع» فرشته و جن و پرى متوجه مى شود و روى علاقه اى كه به آنها داشت، صورت هاى خيالى آنها را با تراشيدن بت ها و سنگ ها مجسم مى ساخت و آنها را به جاى خداى و يا خدايان واقعى مى پرستيد.

خلاصه، ترس بشر از علل خصمانه، طبيعت او را واداشت كه به موجودات برترى پناه ببرد و نام او را خدا بگذارد و اعتقاد به موجود بالاتر، علتى جز ترس و وحشت از آفات و بلاها علت ديگرى نداشت و اگر چنين عللى در كار نبود، هرگز انديشه خدا به مغز او راه نمى يافت.

نظر خدا پرستان

اين گفتار مادى هاست و آنان در اين طرح، حق و باطل را به هم