لَكُمْ ما فِى السَّموات) به طور اتم و اكمل مصداق پيدا مى كند.

به علاوه در سوره الرحمن (آيه 34) امكان نفوذ در فضا با تكيه به قدرت ها و استفاده از نيروهاى اين جهان پيش بينى شده، آن جا كه مى گويد:

(يا مَعْشَرَ الْجِنَّ وَالإِنْسِ إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَنْ تَنْفُذُوا مِنْ أَقْطارِ السَّمَاواتِ وَالأَرْضِ فَانْفُذُوا لا تَنْفُذُونَ إِلاّ بِسُلْطان);

«اى گروه جنيان و انسيان اگر مى توانيد از اقطار آسمان ها و زمين به خارج رخنه كنيد، پس بكنيد]ولى[ جز با ]به دست آوردن[ تسلّطى رخنه نمى كنيد.»

همان طور كه در ادبيات مى خوانيم استثناى از «نفى»، «اثبات» است; در اين آيه، نخست نفى قدرت انسان از نفوذ در فضا مى كند و سپس با استثناى (إِلاّ بسلطان) اثبات مى كند كه اين كار با استفاده از قدرت ها امكان پذير است.[1]

نعمت هاى ظاهرى و باطنى چيست؟

نعمت هاى ظاهرى عبارتند از موجوداتى كه با قواى حسى و ظاهرى درك شوند و به عبارت روشن تر به موجودات مادى و نمودهاى طبيعى، نعمت هاى ظاهرى مى گويند، ولى منظور از نعمت باطنى، همان امور معنوى است كه اساس زندگى صحيح بشر روى آن استوار است، مانند خرد و هوش، حتى