بيان مطلب

شكى نيست كه نيروى روحى و فكرى بشر از روزى كه گام به پهنه هستى نهاده رو به تكامل است. روزى نمى گذرد، مگر اين كه قدم هاى برجسته اى به سوى تكامل و به منظور كشف رازهاى نهفته در عالم آفرينش برمى دارد; از اين رو، هيچ گونه بعيد نيست روزى فرا رسد كه انسان، با نيرو و قدرت خدادادى، دامنه زندگى خود را در كرات آسمانى نيز پهن كند.

آياتى كه در قرآن كريم، درباره مسخر نمودن زمين و آسمان براى بشر وارد شده است، شايد خالى از اشاره به اين مطلب نباشد، زيرا درست است كه خورشيد و ماه و آنچه در آسمان هاست، اگر چه از روز اوّل براى بشر مسخر و رام شده اند، ولى تسخير يا بهره بردارى از اين تسخير نيز درجاتى دارد كه كامل تر آن، اين است كه مهد زندگى گردند. اينك پاره اى از آياتى كه در اين باره نازل گرديده است:

1. (وَسَخَّرَ لَكُمْ مَا فِى السَّمَاواتِ وَمَا فِى الأَرْضِ جَمِيعاً مِنْهُ إِنَّ فى ذَلِكَ لآيات لِقَوم يَتَفَكَّرُونَ);[1]

« آفريدگار جهان به نفع شماها (بشر) آنچه در آسمان ها و زمين است كه تمام از آن اوست، رام و مسخر نموده است و اين مطلب براى مردم متفكر، وسيله هدايت و ايمان است».

2. (أَلَمْ تَرَوْا أَنَّ اللّهَ سَخَّرَ لَكُمْ مَا فِى السَّماواتِ وَمَا فِى الأَرْضِ وَأَسْبَغَ عَلَيْكُمْ نِعَمَهُ ظاهِرَةً وبَاطِنَةً);[2]