در زندگى از تملق و چاپلوسى و يا تكبر و ابراز برترى دورى بجوييم و در گفتار و كردار خود ميانه رو باشيم، چنان كه مى فرمايد:

1.(وَلا تُصَعِّرْ خَدَّكَ لِلنّاسِ);« با تكبر روى از مردم برمگردان»;

2. (وَلا تَمْشِ فِى الأَرْضِ مَرَحاً); «با غرور و بى خبرى راه مرو». چرا؟ زيرا خداوند، متكبران خودپسند را دوست نمى دارد، چنان كه مى فرمايد: (إِنَّ اللّهَ لا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتَال فَخُور)زيرا كبر وخودپسندى آفت فضايل انسانى و سجاياى اخلاقى است;

3. (وَاقْصِدْ فِى مَشْيِكَ); «در راه رفتن ميانه رو باش»;

4. (واغْضُضْ مِنْ صَوْتِكَ) ;« از صداى خود بكاه». چرا؟ زيرا خروج از اقتصاد و ميانه روى نشانه شتابزدگى و عدم توازن روحى است; گذشته از اين، صداى نامطبوع، موجب ناراحتى مردم مى شود.

پاسخ يك سؤال

ممكن است سؤال شود كه چرا لقمان ، روى يك كار جزئى به نام «راه رفتن» تكيه مى كند و به پسر دستور مى دهد كه در راه رفتن ميانه رو باش؟ نه تنها لقمان، بلكه خود قرآن مجيد در سوره فرقان روى اين موضوع تكيه كرده و مى فرمايد:

(وَعِبادُ الرَّحمنِ الَّذينَ يَمْشُونَ عَلى الأرْضِ هَوناً);[1]

«بندگان خدا كسانى هست كه به تواضع راه مى روند.»