سخنى از امام صادق(عليه السلام) در خصوص نماز

در اهميت نماز همين بس كه ابوبصير مى گويد: پس از درگذشت امام صادق(عليه السلام) براى عرض تسليت به خانه امام رفتم. تا چشم «امّ حميده» مادر امام كاظم(عليه السلام) به من افتاد، اشك هاى وى جارى گشت، من نيز گريه كردم. سپس امّ حميده جريان زير را نقل كرد و گفت:

ابوبصير! تو در آخرين لحظات زندگى امام صادق(عليه السلام) نبودى، قضيه عجيبى افتاد. موقعى كه پلك هاى امام روى هم بود، ما كم كم از او قطع اميد مى كرديم. ناگهان امام ديدگان خود را باز نمود و دستور داد خويشاوندان وى را حاضر كنيم. ما همت كرديم و همه را در كنار بستر امام حاضر نموديم.

همه منتظر بودند كه امام چه سخنى پراهميت در اين لحظات خواهد گفت. وقتى امام، اجتماع را فشرده ديد، فرمود: شفاعت ما نصيب كسانى كه به نماز اهميت نمى دهند نمى شود.[1]

پاسخ يك سؤال

گاهى در اين مورد، سؤال مى شود كه اصولاً چرا بشر بايد خدا را عبادت كند؟ خداوند چه نيازى به پرستش ما دارد؟ پاسخ اين پرسش از بيان پيش روشن گرديد، زيرا عبادت خدا، مايه تكامل خود ماست و هدف اصلى از پرستش او همين است و بس; به عبارت ديگر، اين سؤال را از دو راه مى توان پاسخ داد: يكى اجمالى; ديگرى تفصيلى.