1. (الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ);[1]

«كسانى هستند كه پس از شنيدن سخنان از گفتارهاى پسنديده پيروى مى نمايند.»

2. (أَفَمَنْ يَهْدِى إِلَى الْحَْقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لا يَهِدّى إِلاّ أَنْ يُهْدى);[2]

«آيا كسى كه به سوى حق هدايت مى كند، سزاوارتر براى پيروى است يا كسى كه خودش راه را پيدا نكرده و نيازمند به راهنماست.»

بازگشت همه به سوى اوست

معاد و اعتقاد به روز رستاخيز، ضامن اجراى دستورهاى خداوندى است; روى اين اساس، مشرك و موحد، آثار اعمال خود را در روز رستاخيز با چشم خود مشاهده خواهند كرد، همچنين فردى كه نسبت به پدر و مادر مهر ورزيده و يا صورت از آنها برتافته است، نتيجه اعمال خويش را در آن روز مشاهده خواهد كرد، چنان كه مى فرمايد:

(ثُمَّ إِلَىَّ مَرْجِعُكُمْ فَأُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ);[3]

«بازگشت شما به سوى من است. من شما را از اعمال و كردارهاى خويش آگاه مى سازم.»

از نظر بسيارى از دانشمندان اسلام، پاداش و كيفرهاى انسان، اثر وضعى عمل و صورت تصعيد يافته اعمال انسانى است، يعنى هر عمل بد و