1. اوست كه زمين را توسعه و گسترش داد.

2. اوست كه در پهنه زمين، كوه ها و نهرها آفريد.

3. اوست كه از همه نوع ميوه ها، جفت خلق كرد.

4. اوست كه شب و روز را به دنبال هم قرار مى دهد.

اين آيات چهارگانه، نه تنها گواه بر وجود تدبير در جهان هستى است، بلكه حاكى از وحدانيت و يگانگى مدبر جهان نيز هست.[1] و براى توضيح بيشتر، هر يك از اين امور را جداگانه مورد بحث و بررسى قرار مى دهيم.

1. توسعه و گسترش زمين

طبق فرضيه جديد، سه هزار ميليون سال پيش، خورشيد و ستاره ديگرى سطح يكديگر را خراش داده يا از پهلوى هم با سرعت هزاران كيلومتر در ثانيه رد شده اند و انفجارى در آنها رخ داده است. اين تصادف در حالت تاريكى رخ نداده است، بلكه با شعله نورانى همراه بوده است و در نتيجه اين تصادف، زهره، زمين، مريخ و سيارات ديگر پديد آمده و در يكى، واحتمالاً در سه تا، از آنها زندگى نيز پيدا شده است.[2] مباحث مربوط به زمين زياد است و درباره آنها در كتاب هاى مربوط به زمين شناسى و هيأت و نجوم به طور مشروح بحث شده است[3]; امّا آن