ميان آن موجوداتى ناتوان و بيمارگونه در ميان مرگ و زندگى دست و پا مى زدند.[1]

اين همه لطف و محبت، اين همه نعمت و بركت، اگر چه به ظاهر مربوط به خورشيد است; ولى مشعل فروزان منظومه ما، كوچك ترين شعور و ادراك حسى ندارد، تا خود را در مسير خدمت بشر قرار دهد، بلكه اين مواهب همگى از آن خداست كه اين منبع نور و حرارت را براى زندگى بشر رام و تسخير نموده است چنان كه مى فرمايد: (وَسَخَّرَ الشَّمْسَ و...).

ب) تسخير ماه

2. (...وسَخَّرَ الشَّمْسَ وَالْقَمَر).

«آفتاب و ماه را مسخر(شما) ساخت».

نزديك ترين همسايه كره زمين، ماه است كه با زمين تقريباً 000،390 كيلومتر فاصله دارد. ماه در آسمان تقريباً به بزرگى خورشيد ديده مى شود; زيرا به مراتب از خورشيد به ما، نزديك تر ست. ماه حتى به بزرگى زمين هم نيست.

اگر زمين ميان تهى بود پنجاه ماه را در خود جاى مى داد و در خورشيد پنجاه ميليون ماه جاه مى گيرد. ماه ذاتاً فاقد نور است واگر خورشيد بر آن نتابد از خود روشنى ندارد و شايد از اين جهت كه نور ماه مربوط به خورشيد است، قرآن خورشيد را به «ضياء» و يا «سراج» و قمر را به «نور» توصيف فرموده است، آن جا كه مى فرمايد:

(...جَعَلَ الشَّمْسَ ضِيَاءاً وَالْقَمَرَ نُوراً...).[2]

«اوست خدايى كه خورشيد را درخشان و ماه را روشن گردانيد».