لكه سياهى كه گاليله ملاحظه نمود چيزى شبيه دهانه آتشفشان است كه اگر روز به روز خورشيد را رصد كنيم ملاحظه خواهد شد اين لكه ها تغيير مكان داده، به سمت مشرق خورشيد متوجه مى شوند و در نتيجه همين مراقبت ها بود كه براى نخستين بار پى بردند خورشيد مانند زمين به دور محور مى گردد. همان طور كه از چنين جسم عظيم الجثه اى (كه قطر آن قريب يك ميليون و ششصد هزار كيلومتر است) انتظار مى رود حركت دورانى آن خيلى كندتر از زمين بوده و هر دور آن تقريباً 25 روز طول مى كشد.[1]

خورشيد به دور محور خود به همان سمت مى پيچد كه زمين به دور خورشيد حركت مى كند.[2] علت اين كه تمام سيارات منظومه از مغرب به سمت مشرق حركت مى كنند اين است كه چون حركت خورشيد از سمت مغرب به سمت مشرق مى چرخد; نيروى جاذبه آن، همه آنها را در اين مسير به حركت وامى دارد.

حركت انتقالى

مركز بودن خورشيد مانع از آن نيست كه خود نيز با تمام اعضاى خانواده نه گانه خويش داراى يك حركت انتقالى با سرعت 19 كيلومتر و نيم در هر ثانيه باشد.

طبق تحقيقات دانشمندان، منظومه شمسى ما با تمام سيارات و اقمار خود به سوى نقطه شمال با سرعت مزبور در حركت است و دانشمند نجومى معروف هرشل در سال 1790 ميلادى توانست مقصد منظومه را از اين حركت به دست آورد. وى