برخى به اين نظريه ايراد و خرده گرفته اند كه بيانگر عدم تأمل كافى در آن است. اكنون اين اشكال ها را بيان مى كنيم:

الف) موقع نزول قرآن خود عرب ها متوجه بودند كه حضرت محمد(صلى الله عليه وآله وسلم) عبارات عربى را تلاوت مى كند.

ب) در چند سوره از قرآن تصريح شده است كه خدا اين قرآن را به زبان عربى نازل كرده است چنان كه در سوره شعراء آيه 192 مى فرمايد:(بِلِسان عَربىّ مُبين):«به زبان عربى روشن».

ج) اگر اين نوع حروف به حروف زبان عربى اشاره دارد; چرا تمام حروف ذكر نشده و برخى از حروف، چند بار تكرار شده است؟[1]

پاسخ: هدف از آوردن حروف بيان اين نكته نيست كه اين قرآن به زبان عربى نازل شده و از حروف عربى تشكيل يافته است، بلكه هدف اين است كه اين قرآن ـ به هر زبانى مى خواهد باشد و اصلاً كار به زبان آن ندارد ـ از همين حروف تشكيل يافته و مواد نخستين و خميرمايه قرآن، همين حروف است. اگر تصور مى كنيد كه اين قرآن زاييده انديشه و ساخته فكر من است برخيزيد به كمك يكديگر نظير آن را بياوريد. و اين هدف، غير از آن است كه بگوييم هدف از آوردن اين حروف، اشاره به عربى بودن آن است.

اين جا پاسخ يك سؤال باقى مى ماند و آن اين كه همه عرب ها مى دانستند ريشه و اساس قرآن همين حروف هجايى و الفباى عربى است ديگر چه لزومى داشت به اين مطلب اشاره شود.

پاسخ اين سؤال روشن است; زيرا جامعه عربى اگر چه توجه داشتند اين قرآن از همين كلمات تركيب يافته است، ولى از نتيجه اى كه قرآن از اين مقدمه روشن