«اين بت ها ييك مشت نام هاى (بى مسمايى) هستند كه شما و نياكان شما اين نام ها را روى آنها نهاده ايد».

خلاصه برهان اين كه، هرگاه شركاى خداوند همان ها هستند كه نام مى بريد، آنها بر اثر نقص و نياز بى پايان و نداشتن كوچك ترين كمال، شايستگى شريك شدن خدا را ندارند. و اگر براى خدا شركايى در زمين جز آنهاست، خداوند از چنين شركايى خبر ندارد. و اگر هيچ كدام نيست، ناچار شريك بودن آنها، يك نوع اسم گذارى بىواقعيتى است كه از نياكان به شما رسيده است.

مؤلف تفسير بزرگ كشاف درباره عظمت اين قسمت از آيه چنين مى گويد: عمق اين استدلال و روش اعجاب انگيز آن، با صداى بلند و رسا مى گويد كه اين آيه و امثال آنها، سخن بشر نيست و سخن خداست.[1]