همين طور كه ملاحظه مى فرماييد در اين آيه هر دو صفت(ترس و آرامش) از نتايج مستقيم ايمان به خدا شمرده شده است; چون وقتى انسان به ياد خداى بزرگ مى افتد كوتاهى ها و سركشى هاى خويش را به ياد مى آورد، حالت ترس و لرزه به او دست مى دهد; ولى پس از توجه به صفات خداى بخشاينده و مهربان و تصميم بر جبران كوتاهى ها، دل آرام مى گيرد و ثبات و اطمينان بر او مستولى مى شود.