نشانه هاى حق و باطل

17. (أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ مَاءً فَسَالَتْ أَوْدِيَةٌ بِقَدَرِها فَاحْتَمَلَ السَّيْلُ زَبَداً رَابِياً وَمِمَّا يُوقِدُونَ عَلَيْهِ فِى النَّارِ ابْتِغَاءَ حِلْيَة أَوْ مَتَاع زَبَدٌ مِثْلُهُ كَذلِكَ يَضْرِبُ اللّهُ الْحَقَّ وَالْبَاطِلَ فَأَمَّا الزَّبَدُ فَيَذْهَبُ جُفَاءً وَأَمَّا مَا يَنْفَعُ النَّاسَ فَيَمْكُثُ فِى الارْضِ كَذلِكَ يَضْرُبُ اللّهُ الأَمْثَالَ).[1]

«خداوند آبى از آسمان نازل نمود و آب در دره ها و نهرها به اندازه وسعت و گنجايش آنها جارى گرديد (رودهاى كوچك به هم پيوست و سيلى را تشكيل داد). سيل كف هاى بالا رونده اى را با خود حمل نمود; (اين نه تنها سيل است كه كف هايى را با خود حمل مى كند) بلكه در روى فلزاتى كه براى زينت و يا ابزار زندگى بر اثر فشار آتش ذوب مى شوند، كف هايى ظاهر مى گردد. خداوند اين چنين حق و باطل را ترسيم مى كند (و اندازه ثبات و پايدارى حق و باطل را مجسم مى سازد) امّا كف ها از بين مى روند، ولى آن چه براى مردم سود دارد( مانند خود آب و فلزات) در