مى فرمايد: «پيامبر فقط بيم دهنده است و براى هر گروهى راهنمايى است»;[1] يعنى سنن و نظام جهان آفرينش، در اختيار پيامبر نيست كه مطابق تمايلات و درخواست هاى مردم، در جهان خلقت تصرف كند و اعجاز آورد، بلكه منذر و راهنما و بيم دهنده اى بيش نيست. ناگفته پيداست اين درخواست ها و لجاجت ها مخصوص مشركان قريش و هم فكران آنها بوده است و مشابه همين درخواست ها در سوره اسراء(آيه هاى 90ـ 94) وارد شده است و مفسران بر مكى بودن آيات سوره «اسراء» متفقند و محيط مدينه ـ كه مخصوص مسلمانان واهل كتاب بوده است ـ براى طرح چنين مطالب، مناسب نبوده و اين سنخ لجاجت ها در آن جا وجود نداشته است.

آرى، ذيل و دنباله آيه 31[2] ـ كه حاكى از نزول مصيبت هاى كوبنده بر قريش و يا هم جوار آنهاست ـ شبيه آيات مدنى است ولى از آن جا كه صدر آن مكى است به نظر مى رسد ذيل آن نيز مكى باشد و ما در محلّ خود، نظرمان را درباره ذيل اين آيه خواهيم گفت و اثبات خواهيم نمود ذيل آيه، هدف عمومى را تعقيب مى كند و اختصاص به قريش ندارد بنابراين، مانع ندارد كه اين آيه با ذيل خود، در مكه نازل شود.

آرى، آخرين آيه [3] اين سوره ـ كه اهل كتاب را گواه بر رسالت خود مى گيرد ـ از آيات مدنى است و هيچ مانع ندارد كه خصوص اين آيه در مدينه نازل شده باشد;