چرا پرستش، مخصوص خداست؟

12. (هُوَ الَّذِى يُرِيكُمُ الْبَرْقَ خَوْفاً وَطَمَعاً وَيُنْشِئُ السَّحَابَ الثِّقَالَ).

«اوست كه برق[1] را (موقع باران) براى بيم و اميدوارى شما مى نماياند و ابرهاى سنگين و گرانبار را پديد مى آورد».

13. (وَيُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَالْمَلائِكَةُ مِنْ خِيفَتِهِ وَيُرْسِلُ الصَّواعِقَ فَيُصِيبُ بِهَا مَنْ يَشاءُ وَهُمْ يُجَادِلُونَ فِى اللّهِ وَهُوَ شَدِيدُ الْمِحَالِ).[2]

«رعد با ستايش خود و فرشتگان از بيم او، خدا را تسبيح مى گويند.(خدا) صاعقه ها را مى فرستد و هر كه را خواهد گرفتار آن مى سازد. آنان (مشركان) درباره (توحيد و قدرت) خدا، مجادله مى كنند، در حالى كه او كيفر ده و سخت گير است».

14. (لَهُ دَعْوَةُ الحَقِّ وَالَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لاَ يَسْتَجِيبُونَ لَهُمْ )