قرآن ظاهرى زيبا و باطنى عميق دارد. شگفتى هاى آن پايان نمى پذيرد و تازه هاى آن كهنه نمى شود».

اميرمؤمنان نيز در يكى از خطبه ها به اين خصوصيت اشاره مى كند و مى فرمايد:

«سراجاً لا تخبو توقّده وبحراً لا يدرك قعره;[1]

قرآن مشعل فروزانى است كه فروغ و تابش آن به خاموشى نمى گرايد و درياى عميقى است كه فكر بشر به ژرفاى آن نمى رسد».

امروز اين حقيقت، براى دانشمندان كاملاً ملموس است و هر روز از قرآن حقايق تازه ترى را كشف مى كنند و يكى از علل جاودانى بودن قرآن همين است كه در هر عصرى، دانشمندان جهان به فراخور دانش و اطلاعات خود از آن بهره مى برند و نورافشانى آن، به دوره و زمانى وگروه و توده خاصى اختصاص ندارد.

با اين كه اين كتاب به صورت تفسيرى نارسا براى سوره رعد نگاشته شده و اين سوره علاوه بر اسرار آفرينش، در موضوعات گوناگونى بحث و گفتگو نموده است امّا از آن جا كه در آغاز اين سوره از اسرار آفرينش به طرز بديعى سخن به ميان آمده، به طورى كه در هيچ سوره اى اين اندازه عنايت به بيان اسرار خلقت ديده نمى شود، نام كتاب با الهام از نخستين فصول كتاب، قرآن و اسرار آفرينش انتخاب شد.

اين كتاب قبلاً به صورت سلسله مقالاتى در مجله مكتب اسلام در بخش تفسير چاپ شده است و اكنون به صورت كتاب و به نحو كامل ترى به خوانندگان گرامى تقديم مى گردد شايد چراغى فرا راه پيروان قرآن باشد و تمام طبقات، مخصوصاً نسل جوان را با حقايق نورانى قرآن آشنا سازد.

قم، حوزه علميه ـ جعفر سبحانى

11 فروردين 1354/ 17ربيع الأوّل 1395