مى سازيم. زنده شدن انسان نيز در روز رستاخيز بسان همين است».

خلاصه، زمين هاى خشك و بى حركت و بى جنبش، در حقيقت مرده اى است كه با باران به حركت درآمده و به قول مردم «نفس مى كشند» و زنده مى شوند و آثار حيات خود را با پرورش گياه و درخت در دامن خود، نشان مى دهند.[1]

4. نمونه هايى از احياى مردگان

روشن ترين گواه بر امكان موضوعى، وقوع خارجى آن است. قرآن مجيد طىّ سوره هاى مختلفى از كسانى نام مى برد كه پس از مرگ، بار ديگر زنده شده اند و از افرادى گفتگو مى كند كه حيات و زندگى را مجدداً از سر گرفته اند. در اين باره كافى است آيه اى را كه پيرامون تعجب عزير از احياى مردگان نازل شده است به دقت بخوانيم و در آن تأمل كنيم:

(أَوْ كَالَّذِى مَرَّ عَلى قَرْيَة وَهِىَ خَاوِيَةٌ عَلى عُرُوشِها قَالَ أَنّى يُحْيى هذِهِ اللّهُ بَعْدَ مَوتِها فَأَماتَهُ اللّهُ مِائَةَ عَام ثُمَّ بَعَثَهُ قَالَ كَمْ لَبِثْتَ قَالَ لَبِثْتُ يَوْماً أَوْ بَعْضَ يَوم قَالَ بَلْ لِبِثْتَ مِائَةَ عَام...).[2]

«يا به سان آن كسى كه از كنار دهكده ويرانه اى عبور كرد كه سقف هاى آن فرو ريخته و ساكنان آن جا هلاك و نابود شده بودند، با خود گفت: چگونه خداوند اين افراد را كه در كام مرگ فرو رفته اند، زنده خواهد كرد؟! خداوند(براى قدرت نمايى) جان او را در همان جا گرفت و پس از صد سال او را زنده و به وى خطاب كرد: چند مدت در اين جا بودى؟ گفت: