مى رود، مشكلاتى كه به دست و پاى فكر بشر گذشته پيچيده و گروهى را دچار اشكال و ترديد ساخته بود، باز مى گردد.

امروز در پرتو مسأله بقاى ماده ووجود روح مجرد از ماده، به بسيارى از سؤال هايى كه در مورد مسأله معاد بود، پاسخ علمى داده شده است و آن چه را فلسفه يونان باستان و فلسفه مشاء بر سر راه معاد جسمانى مانع مى پنداشت، به كلى برطرف گرديده است.

مهم ترين اشكال براى بشر عهد رسالت، امكان بازگشت به زندگى جديد بود و قرآن اين مشكل را به طور مكرر از آنان نقل كرده و در آيه مورد بحث چنين مى فرمايد: «اگر از انكار آنان تعجب مى كنى عجب از گفتار و استدلال آنهاست كه مى گويند: چگونه پس از آن كه خاك شديم، مجدداً به زندگى تو باز مى گرديم؟!»

عرب در دوران جاهليت، روى زنگ و غبارى كه بر فطرت او نشسته بود، اعتقاد به معاد را جز جنون، چيز ديگرى تصور نمى كرد و قرآن مجيد اين مطلب را از آنان چنين نقل مى كند:

(وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا هَلْ نَدُلُّكُمْ عَلى رَجُل يُنَّبِّئُكُمْ إِذا مُزِقْتُمْ كُلَّ مُمَزَّق إِنَّكُمْ لَفِى خَلْق جَديد أَفْتَرى عَلى اللّهِ كَذِباً أَمْ بِهِ جِنَّةٌ...).[1]

«افراد كافر مى گويند: آيا شما را به مردى راهنمايى كنيم كه (مى گويد:) پس از آن كه ريز ريز شديد، آفرينش نوى خواهيد داشت، آيا به خدا دروغ بسته، يا جنونى دارد؟!».