كتاب وسنت شدند كارى بر خلاف انجام داده وكفر ورزيده اند وبايد توبه كنند.[1]

با توجه به اين آيات، تخطئه مسئله حكمين از ناحيه خوارج، جز لجاجت وعناد وابراز استبداد انانيّت علت ديگرى نداشت. به طور مسلّم احتجاج ابن عباس منحصر به يك بار نبود وبار ديگر نيز براى راهنمايى آنان از طرف امام (عليه السلام) مبعوث شده است، به گواه اينكه وى در مناظره مذكور به آيات قرآن احتجاج كرده، در حالى كه امام (عليه السلام) در يكى از سخنان خود به وى دستور داده است كه با خوارج به «سنّت» پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) مناظره كند، زيرا آيات قرآن متحمّل احتمالات وتوجيهات مختلف است وممكن است خوارج احتمالى را بگيرند كه به حال آنان مفيد باشد; چنان كه آن حضرت مى فرمايد:

«لا تُخاصِمْهُمْ بِالْقُرآنِ، فَإِنَّ الْقُرانَ حَمّالٌ ذُو وُجُوه تَقُولُ وَ يَقُولُونَ وَ لكِنْ حاجِجْهُمْ بِالسُّنَّةِ فَإِنَّهُمْ لَنْ يَجِدُوا عَنْها مَحِيصاً».[2]

با خوارج به آيات قرآن مناظره مكن، زيرا آيات قرآن توان احتمالات زيادى دارد ودر اين صورت تو مى گويى وآنان نيز مى گويند(وكار به جايى نمى رسد). ولى با سنّت بر ايشان استدلال كن كه چاره اى جز پذيرش نخواهند داشت.

امام (عليه السلام) شخصاً به اردوگاه خوارج مى رود

وقتى امام(عليه السلام) از هدايت آنان از طريق اعزام اشخاصى مانند صعصعة بن صوحان عبدى، زياد بن النضر وابن عباس مأيوس شد، تصميم گرفت كه خود شخصاً با آنها روبرو شود تا شايد با تشريح مقدّمات وانگيزه هاى پذيرش حكمين واينكه آنان خود باعث اين كار شدند، بتواند همه يا گروهى از آنان را از شورش باز دارد.

امام به هنگام حركت از صعصعه پرسيد كه گروه شورشگر در پى كدام يك از