به غير او مايه شرك به شمار خواهد رفت. امّا در آيه اى ديگر ياد آور شده كه به بنى اسرائيل كتاب وحُكم ونبوّت داديم:(وَلَقَدْ آتَيْنا بَنِي إِسْرائيلَ الْكِتابَ وَ الْحُكْمَ وَالنُّبُوَّةَ) (جاثية:16).

در مورد ديگر خدا پيامبر را مأمور مى كند كه به حق حكم كند.

(فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ بِما أَنزَلَ اللّهُ وَ لا تَتَّبِعْ أَهْواءَهُمْ).(مائده: 48)

در ميان آنان به آنچه كه خدا نازل كرده است داورى كن واز هوى وهوس آنان پيروى مكن.

ودر جاى ديگر به حضرت داوود دستور مى دهد كه در ميان مردم به حق داورى كند:

(فَاحْكُمْ بَيْنَ النّاسِ بِالْحَقِّ وَ لا تَتَّبِعِ الْهَوى).(ص:26)

بسيار درد آور است كه امام (عليه السلام) دچار يك مشت جاهل ونادان شده بود كه ظاهر آيات را دستاويز خود قرار مى دادند وبه اغوا وگمراه كردن جامعه مى پرداختند.

گروه خوارج قاريان قرآن وحافظان آيات آن بودند،ولى به گفته پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) «قرآن از گلو وسينه هاى آنان فراتر نمى رفت ودر محيط انديشه آنان وارد نمى شد».

آنان در اين فكر نبودند كه به محضر امام (عليه السلام) ومفسّر واقعى قرآن يا دست پرورده هاى او برسند تا آنان را به مفاد آيات الهى رهبرى كنند وبه آنان بفهمانند كه حكم به كدام معنى از آنِ خداست. زيرا، چنانكه گذشت، حكم داراى معانى يا به اصطلاح مواردى است كه به طور اجمال ياد آور مى شويم:

1ـ تدبير جهان آفرينش ونفوذ اراده خدا(يوسف:67).

2ـ تشريع وقانونگذارى(انعام:57).

3ـ حاكميت بر مردم وسلطه بر آنان به صورت يك حقّ اصيل(يوسف:40).

4ـ قضاوت وداورى در منازعات مردم طبق اصول الهى(مائده:49).