فصل بيست ويكم

بازگشت امام(عليه السلام) از صفّين به كوفه

مسئله حكميت امرى بود كه امام (عليه السلام) از روى جبر واكراه وپس از مسدود شدن تمام راهها به آن تن داد، زيرا اگر در برابر آن مقاومت مى كرد مخالفان داخلى، با همكارى سپاه معاويه، به نبرد با امام بر مى خاستند كه پايانى جز نابودى او وياران با وفايش نداشت. ازاين جهت وقتى كار تصويب حكميت به پايان رسد، امام (عليه السلام)براى اعزام نماينده واعزام هيأت ناظر بر داورى وحلّ وفصل مشكلات به كوفه بازگشت، در حالى كه در موقع حركت، اين دعا را كه از پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم)نيز نقل شده است قرائت مى فرمود:

«بارالها، از مشقّت سفر واندوه بازگشت و از چشم انداز بلا در اهل ومال به تو پناه مى برم».

امام (عليه السلام) اين دعا را تلاوت كرد وراه ساحلى فرات را به مقصد كوفه در پيش گرفت. وقتى به شهر «صندوداء»[1] رسيد قبيله بنوسعيد به استقبال آن حضرت شتافتند ودرخواست كردند كه بر آنان وارد شود ولى امام دعوت آنان را نپذيرفت.[2]وقتى به نزديك نخيله كوفه رسيد با پيرمردى روبرو شد كه در سايه خانه اى نشسته بود وآثار بيمارى بر چهره داشت وگفتگويى ميان آن دو به شرح زير