امام (عليه السلام) وضع حكميت را تحت نظر مى گيرد

امام (عليه السلام) پس از حركت از صفّين به سوى كوفه از جريان حكميت غافل نبود وپيوسته سفارشهاى لازم را به ابن عباس (كه در رأس چهار صد نفر به آن منطقه اعزام شده بود) مى كرد. معاويه نيز از كار حكمين غافل نبود واو نيز چهارصد نفر را به آن منطقه اعزام كرده بود. تفاوت ياران امام (عليه السلام) با پيروان معاويه اين بود كه شاميان به صورت افراد چشم وگوش بسته، مطيع وتسليم سرپرست خود بودند وهرگاه نامه اى از معاويه مى رسيد هرگز نمى پرسيدند كه معاويه چه نوشته است، در حالى كه هر موقع نامه اى از امام (عليه السلام) به ابن عباس مى رسيد گردنها كشيده مى شد تا آگاه شوند كه امام (عليه السلام) چه دستورى به او داده است. از اين جهت، ابن عباس آنان رانكوهش كرد وگفت: هروقت پيامى از امام مى رسد مى پرسيد چه دستورى آمده است. اگر آن را پنهان كنم مى گوييد چرا پنهان كردى واگر آن را بازبگويم راز ما فاش مى شود وبراى ما رازى باقى نمى ماند.[1]