8ـ اگر هر دو داور بر طبق كتاب خدا وسنّت پيامبر داورى نكنند مسلمانان به نبرد خود ادامه خواهند داد وهيچ تعهّدى ميان طرفين نيست.بر امّت اسلامى است كه به آنچه در اين پيمان است عمل كنند وهمگى در برابر كسى كه بخواهد زور بگويد يا تصميم به نقض آن بگيرد امّت واحدى باشند.[1]

آن گاه، به نقل طبرى، از هر دو طرف ده نفر به عنوان شهود پيمان حكميت را امضا كردند. در ميان امضا كنندگان از جانب امام (عليه السلام)اسامى عبد اللّه بن عباس، اشعث بن قيس، مالك اشتر، سعيد بن قيس همدانى، خُبّاب بن اُرَّت، سهل بن حنيف، عمرو بن الحمق خزاعى وفرزندان امام (عليه السلام)، حسن وحسين (عليهما السلام)، ديده مى شود.[2] پيمان نامه در عصر روز چهارشنبه هفدهم صفر سال 37 تنظيم شد وبه امضاى طرفين رسيد.[3]

هر دو داور تصميم گرفتند كه در سرزمين «اذرح»(منطقه مرزى ميان شام وحجاز)فرود آيند ودرآنجا به داورى بپردازند و از هر دو طرف چهارصد نفر به عنوان ناظر اعزام شدند كه داورى راتحت نظر بگيرند.

واكنش عقد پيمان حكميت در ارتش امام (عليه السلام)

پس از تنظيم پيمان نامه قرار شد كه مردم شام وعراق از نتيجه مذاكرات آگاه شوند. از اين جهت، اشعث پيمان حكميت را بر شاميان وعراقيان عرضه داشت. در ناحيه نخست هيچ نوع مخالفتى مشاهده نشد، در حالى كه گروهى از طوايف عراقى مانند «عنزه» ابراز مخالفت كردند وبراى نخستين بار شعار «لا حُكْمَ إِلاّ للّهِ» ازحلقوم دو جوان عنزى به نام معدان وجعد برآمد وهر دو جوان با شمشير كشيده برارتش معاويه حمله بردند ودر نزديك خيمه معاويه كشته شدند.وقتى پيمان نامه بر