سادگى او، چون طبعاً مخالف امام بود، هرگز به نفع امام رأى نمى داد.

امام (عليه السلام) از كوشش براى بازگرداندن گروه فشار از نظر باطل وزيانبارشان باز نايستاد. از اين رو، همه فرماندهان خود را در نقطه اى گرد آورد ومطالب را در يك مجمع عمومى چنين مطرح كرد:

آگاه باشيد كه شاميان براى خويش نزديكترين فردى را كه دوست داشتند برگزيده اند وشما نزديكترين فرد را ازميان كسانى كه از آنها ناخشنود بوديد (ابو موسى) به حكميت انتخاب كرده ايد. سر وكار شما با (امثال) عبد اللّه بن قيس[1] است، همان كسى كه ديروز مى گفت:«جنگ فتنه است; بند كمانها را ببريد وشمشيرها را در نيام كنيد».

اگر راستگوست چرا خود بدون اجبار در ميدان نبرد شركت كرد، واگر دروغگوست پس متهم است. سينه عمروعاص را با مشت گره كرده عبد اللّه بن عباس بشكنيد واز مهلت دهندگان استفاده كنيد ومرزهاى اسلام را در اختيار بگيريد.مگر نمى بينيد كه شهرهاى شما مورد تجاوز قرار گرفته وسرزمينتان هدف تير دشمن شده است؟[2]

سخنان امام (عليه السلام) در فرماندهان اثرى جز يك رشته ملاقاتهاى فردى با آن حضرت نداشت.از اين رو، احنف بن قيس به امام گفت:من ابو موسى را آزموده ام واو را فردى كم عمق يافته ام. او فردى است كه در آغاز اسلام با آن مبارزه كرد. اگر مايل هستى مرا به حكميت برگزين واگر مصلحت نمى دانى مرا حَكَم دوّم يا سوّم قرار بده تا ببينى كه عمروعاص گرهى نمى بندد مگر اينكه من آن را باز مى كنم وگرهى را باز نمى كند مگر اينكه من آن را مى بندم.

امام (عليه السلام) نمايندگى احنف را بر سپاه عرضه كرد ولى آنان چنان گمراه