ولى وقتى نوبت به امام (عليه السلام) رسيد گروه فشار (كه بعدها نام «خوارج» به خود گرفتند ومسئله «حكميّت» را گناه كبيره پنداشتند وخود از پذيرفتن آن توبه كردند واز على (عليه السلام) نيز خواستند كه او نيز توبه كند)دو مطلب را بر آن حضرت تحميل كردند:

1ـ پذيرفتن حكميّت.

2ـ انتخاب حَكَم مورد نظر خود، نه حكم مورد نظر امام (عليه السلام).

اين بخش از تاريخ را، كه كاملاً آموزنده است، به گونه اى مى نگاريم:

گروه فشار:ما ابو موسى اشعرى را براى حكميت مى پذيريم.

امام (عليه السلام):من هرگز به اين كار راضى نمى شوم وچنين حقّى به او نمى دهم.

گروه فشار:ما نيز جز به او به كسى رأى نمى دهيم. او بود كه ما را از روز نخست از اين جنگ بازداشت وآن را فتنه خواند.

امام (عليه السلام):ابو موسى اشعرى كسى است كه در روزهاى نخست خلافت از من جدا شد ومردم را از يارى من بازداشت وبراى دورى از كيفر پا به فرار نهاد تا اينكه او را امان دادم وبه سوى من بازگشت. من ابن عبّاس را براى داورى بر مى گزينم.

گروه فشار:براى ما، تو وابن عبّاس فرق نمى كنيد. كسى را برگزين كه نسبت به تو ومعاويه يكسان باشد.

امام (عليه السلام):مالك اشتر را بر اين كار انتخاب مى كنم.

گروه فشار: اشتر آتش جنگ را بر افروخته وما الآن به حُكم او محكوم هستيم.

امام (عليه السلام):حُكم اشتر چيست؟

گروه فشار: او مى خواهد مردم را به جان هم بيندازد تا خواسته خود وتو را انجام دهد.