بفرمايند.

1ـ امام (عليه السلام) در ميان رگبار تير

نظمِ ميمنه سپاه امام (عليه السلام) با كشته شدن فرمانده آن عبداللّه بن بديل دچار اختلال شد. معاويه، حبيب بن مسلمه را بر سركوبى باقيمانده قسمت ميمنه مأمور كرد.متقابلاً سهل بن حنيف براى سروسامان بخشيدن به اين بخش از سپاه امام (عليه السلام) مأموريت يافت ولى اين تلاش به نتيجه نرسيد وگُردانهاى متحير وسرگردان بخش ميمنه به قلب سپاه، كه امام (عليه السلام) آن را رهبرى مى كرد، پيوستند. در اينجا تاريخ از پايمردى قبيله ربيعه وجُبن وفرار قبيله مضر سخن مى گويد.امام (عليه السلام)در چنان شرايطى گام به پيش نهاد وشخصاً وارد نبرد شد.

زيد بن وهب، خبرنگار جنگ صفّين، مى گويد:من امام (عليه السلام) را در ميان رگبار تيرها مى ديدم كه تيرهاى دشمن به خطا مى رفت واز ميان گردن وشانه او عبور مى كرد. فرزندان امام (عليه السلام) از آن بيم داشتند كه آن حضرت در ميان تيرباران شديد دشمن آسيب ببيند.لذا، برخلاف ميل امام، به عنوان سپر بلا دور او را گرفتند ولى امام بر خلاف خواست آنان، به پيش مى رفت ودشمن را عقب مى زد.ناگهان در پيشاپيش امام، غلام وى به نام كيسان با غلام ابوسفيان به نام احمر درگير شدند وحادثه به قتل كيسان منجر شد. غلام ابوسفيان، مغرور از پيروزى خود، با شمشير برهنه به سوى امام آمد، ولى آن حضرت در نخستين لحظه مقابله، دست در گريبان زره او افكند و او را به سوى خود كشيد وبلند كرد وآنچنان محكم به زمين كوفت كه شانه وبازوان او شكست. سپس او را رها ساخت. در اين هنگام فرزندان امام، حسين (عليه السلام)ومحمّد حنفيه، با شمشيرهاى خود به حيات او پايان دادند وبه سوى امام بازگشتند.

امام رو به فرزند دلبند خود حسن(عليه السلام) كرد وگفت:چرا مانند برادراننش در كشتن او شركت نجست.فرزند امام پاسخ داد:«كَفَيانِي يا أَمِيرَ الْمُؤْمِنينَ».يعنى آن