چون نامه به دست ابن عباس رسيد پاسخ مستدلّ ودندانشكنى به معاويه نوشت، به گونه اى كه معاويه از نوشتن نامه پشيمان شد وگفت:اين نتيجه كار خود من است. ديگر تا يك سال نامه اى به او نمى نويسم.[1]

عمّار وفئه باغيه

خانواده ياسر از خانواده هاى اصيل اسلامى است كه در آغاز اسلام همگى به دعوت پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم) لبّيك گفته ودر اين راه متحمّل شكنجه هاى شديد شدند وسرانجام ياسر وهمسرش سميّه جان خود را در راه آيين توحيد ودر زير شكنجه هاى ابوجهل وهمفكران او از دست دادند. عمّار فرزند جوان آن دو در سايه شفاعت جوانان مكّه وابراز انزجار صورى از آيين جديد نجات يافت.خداوند اين كار عمّار را با آيه زير بى اشكال اعلام كرد وفرمود:

(إِلاّ مَنْ أُكْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالايمانِ). (نحل:106)

مگر آن كس كه (به گفتن سخن كفر) مجبور گردد، در حالى كه قلب او با ايمان آرام است.

وقتى داستان عمّار واظهار كفر او به پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) گزارش شد آن حضرت فرمود:نه، هرگز. عمّار از سرتا پا سرشار از ايمان است وتوحيد با گوشت وخون او عجين شده است. در اين هنگام عمّار فرا رسيد، در حالى كه به شدّت اشك مى ريخت. پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)اشكهاى او را پاك كرد وياد آور شد كه اگر بار ديگر نيز در چنين تنگنايى قرار گرفت اظهار برائت كند.[2]

اين تنها آيه اى نيست كه در باره اين صحابى جانباز فرود آمده، بلكه مفسّران نزول دو آيه ديگر را نيز در باره او ياد آور شده اند.[3] او پس از هجرت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) به