نام کتاب : فروغ ولايت نویسنده : سبحانى، شیخ جعفر جلد : 1 صفحه : 600
سرانجام كار به جايى رسيد كه معاويه جدّاً بر جان خود ترسيد وكراراً به فرمانده ميمنه سپاه خود حبيب بن مسلمه پيغام داد كه به داد او برسد. ولى كوششهاى حبيب جايى نرسيد وعبداللّه را از تعقيب هدف باز نداشت. او فاصله چندانى با خرگاه معاويه نداشت.معاويه چاره اى جز اين نديد كه به نگهبانان دستور دهد كه با پرتاب سنگ به جنگ او بروند.اين تاكتيك مؤثر واقع شد ونگهبانان با پرتاب سنگ عبداللّه را كه افراد كمى در اطراف او بودند از پاى در آوردند واو با بدن مجروح به روى زمين افتاد.[1]
در اين هنگام معاويه، كه از خطرى قطعى جان به سلامت برده بود واز شادى در پوست نمى گنجيد، بر بالاى جسد او حاضر شد. مردى به نام عبداللّهبن عامر، كه از نزديكان معاويه بود، عمامه خود را بر صورت عبداللّه افكند وبر او رحمت فرستاد. معاويه اصرار ورزيد كه صورت او را باز كند ولى او ابا ورزيد، زيرا در گذشته با او دوستى داشت. معاويه با دادن قولى كه او را مُثله نخواهد كرد موفق شد كه صورت فرمانده شجاع امام را ببيند. وقتى ديده معاويه بر چهره عبداللّه افتاد گفت: