در روزهاى نخست، چرخ نبرد به كندى پيش مى رفت وهنوز سياست آتش بس ومدارا وفضاى اميد بر طرفين حاكم بود. ستونهاى رزمى تا ظهر به جنگ مى پرداختند واز آن به بعد دست از نبرد مى كشيدند. ولى بعدها نبرد شدّت يافت واز صبح تا شب وحتّى در بخشى از شب نيز ادامه يافت.[1]

حركت ستونهاى رزمى

در روز نخست از ماه صفر، مالك اشتر از سپاه امام (عليه السلام) وحبيب بن مسلمه از سپاه شام با افراد تحت فرمان خود به نبرد آمدند وبخشى از روز را به نبرد پرداختند واز طرفين گروهى كشته شدند. سپس از هم فاصله گرفتند وبه اردوگاه خود بازگشتند.[2]

در روز دوّم، هاشم به عتبه در رأس گروهى از سوار وپياده نظام واز سپاه شام ابو الأعور سلمى به همين كيفيت گام به ميدان نهادند وسواره با سواران وپياده با پياده به نبرد پرداختند.[3]

در روز سوّم، عمّار از سپاه امام (عليه السلام) وعمرو عاص از سپاه معاويه با افراد تحت فرمان خود به ميدان آمدند وسخت ترين نبرد ميان آن دو انجام گرفت.[4]

عمّار در برابر لشكر شام با صداى بلند گفت:آيا مى خواهيد آن كس را بشناسيد كه به خدا وپيامبر عداوت ورزيده وبر مسلمانان ستم روا داشته ومشركان را كمك كرده است؟ آن گاه كه خدا خواست دين خود را ظاهر سازد وپيامبر خود را كمك كند، او فوراً از ترس نه از روى ميل ورغبت تظاهر به اسلام كرد. وهنگامى كه پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) درگذشت، او دشمن مسلمانان ودوست مجرمان شد. اى مردم، آگاه باشيد كه اين شخص همان معاويه است. او را لعن كنيد وبا او به نبرد برخيزيد. او