واز مؤلّف كتاب «الدرا لمنثور» نقل مى كند كه على (عليه السلام) پس از شب هجرت با پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم) ملاقات داشته است.[1]

دو گواه روشن بر فداكارى امام (عليه السلام)

دو مطلب تاريخى گواه مى دهد كه عمل حضرت على (عليه السلام) در آن شب جز فداكارى نبوده، آن حضرت به راستى آماده قتل وشهادت در راه خدا بوده است.

1) اشعارى كه امام (عليه السلام) پيرامون اين حادثه تاريخى سروده وسيوطى همه آنها را در تفسير خود[2] نقل كرده است، گواه روشن بر جانبازى اوست:

وَقَيْتُ بِنَفْسي خَيْرَ مَنْ وَطَأَ الْحَصى *** وَمَنْ طافَ بِالْبَيْتِ الْعَتِيقِ وَ بِالحِجْرِ

مُحَمَّدٌ لَمَّا خافَ أَنْ يَمْكُرُوا بِهِ *** فَوَقاهُ رَبِّي ذُو الجَلالِ مِنَ الْمَكْرِ

وَبِتُّ أُراعِيهِمْ مَتى يَنْشُرُونَنِي *** وَ قَدْ وَطَّنْتُ نَفْسِي عَلَى الْقَتْلِ وَ الأَسْرِ

من جان خود را براى بهترين فرد روى زمين ونيكوترين شخصى كه خانه خدا وحجر اسماعيل را طواف كرده است سپر قرار دادم.

آن شخص عاليقدر محمّد بود. ومن هنگامى دست به اين كار زدم كه كافران نقشه قتل او را كشيده بودند ولى خداى من او را از مكر دشمنان حفظ كرد.

من در بستر وى بيتوته كردم ودر انتظار حمله دشمن بودم وخود را براى مرگ واسارت آماده كرده بودم.