در مسير تند باد قرار گيرد بى ارزشتر ومرگ براى او از نوشيدن آب براى فرد تشنه گواراتر است.در پنهانى از خدا مى ترسد ودر آشكار به او اخلاص مى ورزد. در اجراى امر خدا از سرزنش سرزنش كنندگان نمى ترسد. هركس از اهل اين منطقه آن پيامبر را درك كند وبه او ايمان آورد، پاداش او رضاى من وبهشت است وهر كس اين بنده صالح را درك كند واو را يارى رساند ودر راه او كشته شود قتل در راه او شهادت است....

وقتى راهب از خواندن آن صحيفه فارغ شد افزود: من از حالا در خدمت شما هستم واز شما جدا نمى شوم تا آنچه به شما رسيد به من نيز برسد. امام (عليه السلام) با مشاهده اين حالت گريست وفرمود:سپاس خدا را كه مرا از فراموش شدگان قرار نداد.ستايش خدا را كه مرا در كتابهاى نيكوكاران ياد فرمود.

راهب از آن هنگام پيوسته در ركاب امام (عليه السلام) بود تا در وقعه صفّين به شهادت رسيد. امام (عليه السلام) بر جنازه او نماز گزارد واو را به خاك سپرد وفرمود:«هذا مِنّا أَهْل الْبَيْتِ»(=اين مرد از خاندان ماست). و از آن پس كراراً براى او طلب آمرزش مى كرد.[1]

امام(عليه السلام) در سرزمين رقّه

امام (عليه السلام) پيش از حركت خود از شهر مدائن سه هزار نفر از سربازان را به فرماندهى معقل بن قيس روانه سرزمين رقّه كرد[2] وبه او دستور داد كه راه موصل وسپس نصيبين را در پيش گيرد ودر رقّه فرود آيد ودر آنجا با امام ملاقات كند. امام نيز خود از طريق ديگر عازم رقّه شد. گويا هدف از اعزام اين گروه از آن طريق، تثبيت موقعيت نظام حاكم در اين منطقه بود ولذا به فرمانده نيروها دستور داد كه با احدى نبرد نكند ودر مسير خود به مردم آن مناطق اميد وآرامش ببخشد واين مسير را