اصرار او را به مسجد بردند وبا او بيعت كردند وجز چند نفر معدود، هيچ كس از بيعت با او مخالفت نكرد.

گذشته از اين، اگر مهاجران وانصار عثمان را يارى نكردند، خود معاويه نيز او را يارى نكرد، با اينكه محاصره خانه عثمان مدّتها طول كشيد واو از اين محاصره آگاه بود ومى توانست با نيرويى كه در اختيار داشت به كمك خليفه بشتابد ولى او هرگز چنين كارى نكرد وتماشاگر ريختن خون او شد.

به علاوه، عثمان شخصاً به مردم شام وحاكم آن معاويه نامه نوشته واز آنها استمداد جسته بود وحتّى در پايان نامه خود افزوده بود:«فَياغَوثاهُ يا غَوثاهُ وَلا أَمِيرَ عَلَيْكُمْ دُونِي، فَالْعَجَل اَلْعَجَلْ يا مُعاوِيَةُ وَأَدْرِكْ ثُمَّ أَدْرِكْ وَ ما أَراكَ تُدْرِكُ».[1] مع الوصف، معاويه اين نامه هاى استمداد آميز را ناديده گرفته وكوچكترين حمايتى از خليفه خود نكرده بود، ولى پس از مرگ او به فكر انتقام خون او افتاد!

مورخان براى عثمان دو نوع محاصره نوشته اند كه ميان محاصره نخست ومحاصره دوّم مدّت زيادى فاصله شده است.برخى مدّت محاصره ها را چهل ونه روز وبرخى ديگر دو ماه وده روز وبعضى چهل روز وبعضى ديگر بيش از يك ماه نوشته اند. بنابر اين بسيار بعيد است كه خبر محاصره عثمان به گوش معاويه نرسيده واو از جريان به كلى غافل مانده باشد.

سخنورى در شام

اگر در هر زمان ومكانى افرادى هستند كه نان به نرخ روز مى خورند وچاپلوسان ستايشگر براى خوشايند صاحبان زور وزر سخن مى گويند وحق را ناحق وباطل را حق جلوه مى دهند، ولى در طول تاريخ با راد مردانى نيز روبرو مى شويم كه حقيقت را با چيزى معامله نمى كنند وزبان آنان جز به حقيقت نمى گردد.

افراد قبيله «طىّ» كه در سرزمينى وسط دو كوه ميان مدينه وشام زندگى