وامورى باقى مانده است كه در آن دوست ودشمن را باز مى شناسى.

امام (عليه السلام) بر خلاف انتظارِ سليمان در برابر پوزش او سكوت كرد وچيزى نگفت. سليمان كمى نشست وآن گاه برخاست ونزد امام مجتبى نشست وگفت: از توبيخ وملامت امام تعجب نمى كنى؟ فرزند على (عليه السلام) به ملاطفت برخاست وگفت:آن كسى را بيشتر ملامت مى كنند كه به دوستى وكمك او اميدوار باشند. در اين هنگام، آن صحابى جليل از شورشهاى ديگرى خبر داد كه بر ضدّ امام (عليه السلام) بر پا خواهد شد وياد آور شد كه در آن روزها به افراد خالص وپاكى مانند سليمان بيش از هر وقت نياز است وچنين گفت:حوادثى مانده است كه در آن نيزه هاى دشمن دور هم گرد مى آيند وشمشيرها از غلاف كشيده مى شوند ودر آن حوادث به امثال من نياز بيشتر هست.تحصيل رضاى مرا خدعه وغِش تصوّر نكنيد ومرا در خيرخواهى متهم نسازيد. امام مجتبى (عليه السلام) فرمود: خدا بر تو رحمت كند; ما هرگز تو را متهم نمى كنيم.[1]

سليمان بن صرد از آن لحظه به بعد در دفاع از اهل بيت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) از پاى ننشست. او در ركاب على (عليه السلام)در نبرد صفّين شركت كرد ودر ميدان نبرد قهرمان شامى به نام حوشب را از پاى در آورد. پس از مرگ معاويه، به امام حسين (عليه السلام) نامه نوشت واو را به عراق دعوت كرد وهرچند در نصر ت آن حضرت در سرزمين كربلا كوتاهى كرد ولى در جبران آن به عنوان «توّابين» با گروه انبوهى كه شماره آنان به چهار هزار نفر مى رسيد، براى اخذ انتقام خون حسين (عليه السلام)قيام كرد ودر سال شصت وپنج هجرى در منطقه اى به نام «عين ابو ورده» با سپاهى فراوان كه از شام اعزام شده بود به نبرد پرداخت وجام شهادت نوشيد.[2]

3ـ محمّد بن مخنف مى گويد: پس از ورود امام (عليه السلام) به كوفه با پدرم بر على (عليه السلام) وارد شديم در حالى كه گروهى از شخصيتها وسران قبايل عراق در