وهمگان را در قبر بزرگى به خاك سپرد.سپس دستور داد كه تمام اموال مردم را به خودشان باز گردانند بجز اسلحه اى كه در آنها علامت حكومت باشد وفرمود:

«لا يَحِلُّ لِمُسْلِم مِنَ الْمُسْلِمِ الْمُتَوَفّى شَيْءٌ».[1]

از مال مسلمان مرده، چيزى براى ديگران حلال نمى شود.

گروهى از ياران امام اصرار مىورزيدند كه با ناكثان معامله نبرد با مشركان گردد، يعنى دستگير شدگانشان برده شوند واموالشان قسمت گردد. امام (عليه السلام) در اين مورد فرمود:«أَيُّكُمْ يَأْخُذُ أُمَّ الْمُؤْمِنِينَ فِي سَهْمِهِ»[2] يعنى:كدام يك از شما حاضر است عايشه را بابت سهم خود بپذيرد؟

امام صادق (عليه السلام) در حديثى حكم اين گروه را كه تحت عنوان «باغى» در فقه اسلامى مطرح شده اند چنين بيان كرده است:

«إِنَّ عَلِيّاً (عليه السلام) قَتَلَ أَهْلَ الْبَصْرَةِ وَ تَرَكَ أَمْوالَهُمْ فَقالَ إِنَّ دارَ الشِّرْكِ يَحِلُّ ما فِيها وَإِنَّ دارَ الإِسْلامِ لا يَحِلُّ ما فِيها. إِنَّ عَلِيّاً إِنَّما مَنَّ عَلَيْهِمْ كَما مَنَّ رَسُولُ اللّه (صلى الله عليه وآله وسلم) عَلى أَهْلِ مَكَّةَ».[3]

على (عليه السلام) مردم بصره را به سبب ياغيگرى وافساد آنان كشت ولى دست به اموال آنان نزد، زيرا حكم مشرك با حكم مسلمان باغى متفاوت است; ارتش اسلام در محيط كفر وشرك بر هر چه دست يابد بر او حلال است ولى آنچه در محيط اسلام است هرگز حلال نمى شود. همانا على بر آنان منّت گذاشت چنان كه رسول اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم) بر اهل مكّه منّت نهاد.