فصل نهم

حركت امام (عليه السلام) از ذى قار به سوى بصره

على (عليه السلام) در ربذه بود كه از كودتاى خونين ناكثان آگاه شد ودر ذى قار بود كه تصميم قاطع بر تأديب مخالفان گرفت.

اعزام شخصيتهايى مانند امام مجتبى (عليه السلام) وعمّار به كوفه، شور وهيجانى د رمردم كوفه پديد آورد وموجب شد كه گروهى به سوى اردوگاه امام (عليه السلام)در ذى قار بشتابند. پس، على (عليه السلام) با قدرت رزمى بيشتر منطقه ذى قار را به عزم بصره ترك گفت.

آن حضرت، همچون پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم) مى خواست پيش از رويارويى در ميدان نبرد حجّت را بر مخالفان تمام كند; هرچند حقيقت بر آنان آشكار بود. از اين رو، نامه هاى جداگانه اى براى سران ناكثين، يعنى طلحه وزبير وعايشه، فرستاد ودر هر سه نامه عمل آنان را محكوم كرد وكشتار نگهبانان دار الاماره وبيت المال بصره را سخت مورد انتقاد قرار داد و به سبب ستمى كه نسبت به عثمان بن حنيف روا داشته بودند آنان را شديداً نكوهش نمود. امام (عليه السلام) هر سه نامه را به وسيله صعصعة بن صوحان فرستاد. او مى گويد:

نخست با طلحه ملاقات كردم ونامه امام (عليه السلام) را به او دادم. وى پس از خواندن نامه گفت كه آيا اكنون كه جنگ بر على فشار آورده است انعطاف نشان مى دهد؟ سپس با زبير ملاقات كردم واو را نرمتر از طلحه يافتم.سپس نامه عايشه را به او دادم، ولى او را در برپايى فتنه وجنگ آماده تر از ديگران يافتم. وى گفت:من