بر مردم كوفه خواند همه را در اعجاب فرو برد. او در نامه خود به زيد نوشته بود كه در خانه خود بنشيند وعلى را يارى نكند. زيد پس از خواندن نامه فرياد زد:مردم! آگاه باشيد كه وظيفه امّ المؤمنين در خانه نشستن است ووظيفه من نبرد كردن در ميدان جهاد. اكنون او ما را به وظيفه خودش دعوت مى كند و خود وظيفه ما را بر عهده مى گيرد!

مجموع اين وقايع وضع را به نفع امام (عليه السلام) تغيير داد وگروهى آمادگى خود را براى يارى آن حضرت اعلام كردند ودر حدود دوازده هزار نفر خانه وزندگى خود را براى پيوستن به امام (عليه السلام) ترك گفتند.

ابو الطّفيل مى گويد: امام، پيش از ورود سپاهيان كوفه به اردوى او، به من گفت كه تعداد يارانى كه از كوفه به سوى او مى آيند دوازده هزار ويك نفرند. من همه را پس از ورود شمردم; از آن عدد نَه يك نفر كم بود ونه يك نفر فُزون.[1]

ولى شيخ مفيد آمار سپاهيانى را كه از كوفه به سوى امام (عليه السلام) شتافتند شش هزار وششصد نفر ذكر مى كند ومى گويد:امام (عليه السلام) به ابن عبّاس گفت كه در ظرف دو روز تعداد ياد شده به سوى او مى آيند وطلحه وزبير را مى كشند. وابن عباس مى گويد كه چون از آمار سپاهيان تحقيق كرد گفتند كه شش هزار وششصد نفرند.[2]

تلاش بى ثمر ابو موسى

ابو موسى از دگرگونى وضع كوفه سخت برآشفت ورو به عمّار ومردم كرد وگفت:

از پيامبر شنيده ام كه به زودى فتنه اى رخ مى دهد كه در آن نشسته بهتر از ايستاده وهر دو بهتر از سواره اند، وخداوند خون ومال ما را به يكديگر حرام كرده است.