(وَأَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الأَقْرَبِينَ*وَ اخْفِضْ جَناحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ المُؤْمِنينَ*فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِمّا تَعْمَلُونَ).(شعرا:214 تا 216)

«بستگان نزديك خود را از عذاب الهى بيم ده وپر وبال پر مهر ومودّت خود را بر سر افراد با ايمان بگشا، واگر با تو از درِ مخالفت واردشدند بگو من از كارهاى (بد شما) بيزارم».

علّت اينكه دعوت علنى با دعوت خويشاوندان شروع شد اين است كه تا نزديكانِ يك رهبر الهى ويا اجتماعى به او ايمان نياورند واز او پيروى نكنند هرگز دعوت او در بيگانگان مؤثّر واقع نمى شود. زيرا نزديكان آدمى بر اسرار واحوال وملكات ومعايب او واقف اند. لذا ايمان خويشاوندان مدّعىِ رسالت به او نشانه صدق او به شمار مى رود، چنان كه اِعراض ايشان حاكى از دورىِ مدّعى از صدق در ادّعاست.

از اين رو، پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) به حضرت على (عليه السلام) دستور داد كه چهل وپنج نفر از شخصيتهاى بزرگ بنى هاشم را به مهمانى دعوت كند وغذايى از گوشت همراه با شير براى پذيرايى آماده سازد.

مهمانان همگى در وقت معيّن به حضور پيامبر شتافتند. پس از صرف غذا، ابولهب عموى پيامبر با سخنان سبُك خود مجلس را از آمادگى براى طرح دعوت وتعقيب هدف بيرون برد. مهمانى بدون اخذ نتيجه به پايان رسيد ومهمانان، پس از صرف غذا وشير، خانه رسول خدا را ترك گفتند.

پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) تصميم گرفت كه فرداى آن روز ضيافت ديگرى ترتيب دهد وهمه آنان را به جز ابولهب به خانه خود دعوت كند. بار ديگر حضرت على (عليه السلام) به دستور پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) غذا وشير آماده كرد واز شخصيتهاى برجسته وشناخته شده بنى هاشم براى صرف نهار واستماع سخنان پيامبر دعوت به عمل آورد. همه مهمانان مجدداً در موعد مقرّر در مجلس حاضر شدند وپيامبر، پس از صرف غذا، سخنان خود را چنين آغاز كرد: