اين مطلب، گذشته از اينكه با آنچه طبرى قبلاً نقل كرده است منافات دارد وحتّى با سخنان امام (عليه السلام) سازگار نيست، با آزادگى وشيوه حكومت على (عليه السلام)كاملاً مخالف است.امام (عليه السلام) آن چند نفر انگشت شمار را كه با وى بيعت نكردند به حال خود واگذاشت ومتعرّض آنان نشد وحتّى وقتى به امام گفته شد كه كسى را دنبال آنان بفرستد، آن حضرت فرمود: من نيازى به بيعت آنان ندارم.[1]

خوشبختانه تاريخ طبرى به اصطلاح «مُسند» است وسند روايات آن مشخص ولذا تشخيص روايات دروغ وبى اساس كاملاً ممكن است.قهرمان اين نوع روايات، كه غالباً به نفع خلفاى سه گانه وبه ضرر خاندان رسالت است، سيف بن عمر است كه ابن حجر عسقلانى در كتاب «تهذيب التهذيب» در باره او مى نويسد:

او مردى جعّال وخبر ساز است.منقولات او بى ارزش وتمام احاديث او مورد انكار دانشمندان است. او متّهم به زنديق بودن نيز هست.[2]

متأسفانه روايات ساختگى وى، بعد از تاريخ طبرى، در ساير كتابهاى تاريخ مانند تاريخ ابن عساكر، كامل ابن اثير، البداية والنهاية وتاريخ ابن خلدون پخش شده وهمه بدون تحقيق از طبرى پيروى كرده وپنداشته اند كه آنچه كه طبرى نقل كرده عين حقيقت است.

ريشه اختلافات وشورشها

محيطى كه امام (عليه السلام) از حكومت سيزده ساله عثمان به ارث برد محيط وفور نعمت وغنيمت بود كه از پيشرفت مسلمانان در كشورهاى مختلف به دست آمده بود.وجود نعمت ووفور غنيمت مشكلى نبود كه على (عليه السلام) نتواند گره آن را باز كند;مشكل نحوه توزيع آن بود. زيرا از اواخر حكومت خليفه دوّم ودر طىّ دوره حكومت عثمان، سنّت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) وروش خليفه نخست دگرگون شده بود وگروهى