همان حالت او را به بيرون خانه انداختند.امّ سلمه همسر پيامبر از وضع او آگاه شد واو را به خانه خود برد. قبيله بنى مغيره، كه عمّار با آنان همپيمان بود، سخت از جريان ناراحت شدند. وقتى خليفه براى گزاردن فريضه ظهر به مسجد آمد، هشام بن وليد رو به عثمان كرد وگفت: اگر عمّار بر اثر اين ضربه ها بميرد فردى از دودمان بنى اميّه را مى كشم. عثمان در پاسخ گفت:تو قدرت اين كار را ندارى. آن گاه با على (عليه السلام)روبرو شد ومذاكره تندى ميان آن دو صورت گرفت كه به جهت پرهيز از اطاله كلام از نقل آن خوددارى مى شود.[1]

عامل پنجم: تبعيد شخصيتها

گروهى از صحابه وياران پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) را، كه در ميان امّت به حسن سلوك وتقوا معروف بودند، عثمان از كوفه به شام واز شام به «حمص» واز مدينه به ربذه تبعيد كرد. اين بخش از تاريخ اسلام از دردناكترين فصول آن است كه مطالعه آن خواننده را به وجود يك استبداد سياه در دستگاه خلافت هدايت مى كند وما در اين بخش به مواردى از آن اجمالاً اشاره مى كنيم وچون همگان با سرگذشت تبعيد ابوذر كمابيش آگاه هستند [2] از نقل آن خوددارى مى كنيم وبه بيان سرگذشت ديگر تبعيديان خلافت عثمان مى پردازيم.

تبعيد مالك اشتر وياران او

خليفه سوّم، چنانكه گذشت، با فشار افكار عمومى، استاندار زشتكار كوفه وليد بن عتبه را از كار بركنار كرد وسعيد بن عاص اموى را بر اداره امور استان كوفه گمارد وبه او دستور داد كه با قاريان قرآن وافراد سرشناس كاملاً مدارا كند.از اين رو، استاندار جديد با مالك اشتر ودوستان او، همچون زيد وصعصعه فرزندان صوحان،