وتاريخ به طور مبسوط ذكر شده است. در اهميت اين موقوفات همين بس كه، طبق نقل مورخان معتبر، در آمد سالانه آنها چهل هزار دينار بوده كه تماماً صرف بينوايان مى شده است. شگفت آنكه، به رغم داشتن اين درآمد سرشار، حضرت امير (عليه السلام) براى تأمين هزينه زندگى خود به فروختن شمشيرش نيز ناچار شده بود.[1]

آرى، چرا على (عليه السلام) از خود چنين موقوفاتى باقى نگذارد؟مگر نه آنكه پيامبر اكرم فرموده است:«هركس از اين جهان درگذرد، پس از مرگ، چيزى به او نمى رسد جز آنكه پيشتر سه چيز از خود باقى گذاشته باشد: فرزند صالحى كه در حقّ او استغفار كند، سنّت حسنه اى كه در ميان مردم رواج داده باشد، كار نيكى كه اثرش پس از او باقى باشد[2]»؟

وقفنامه هاى حضرت امير (عليه السلام)، علاوه بر آنكه منبع الهام بخشى براى احكام وقف در اسلام است، سندى محكم وگويا بر خدمات اجتماعى وانسانى آن حضرت است. براى آگاهى ازا ين وقفنامه ها به كتاب ارجمند «وسائل الشيعه»، ج13، كتاب الوقوف والصدقات، مراجعه شود.

***